Na het overlijden van mijn vader, ging mijn moeder geregeld op de fiets naar de begraafplaats om zijn graf te bezoeken. En als wij later die week bij haar op bezoek kwamen en zij had geconstateerd dat de grafsteen niet netjes genoeg was, dan zei ze "de stien moat ek wer skjinmakke wurde".
Dus op mijn vrije woensdagochtend gingen we met emmer, diverse doeken, veger en een jerrycan met warm water samen naar de begraafplaats. De taakverdeling was duidelijk, mijn moeder poetste de tekst op de steen schoon en ik begon met het verwijderen van het gevallen blad en daarna de staande steen en plaat schoon te maken. Dit klusje hebben we samen maar al te vaak gedaan. Soms zwijgend, ieder met haar gedachte en soms hadden we hele gesprekken. Gesprekken over hoe mijn vader was en wat hij zou zeggen over..........of wat we zo misten.
En zomaar een keer uit het niets zei mijn moeder ineens "wat as ik dit net meer dwaan kin?"
Bedoelde ze wat als ik er niet meer ben of wat als ik niet mobiel genoeg meer ben. Hoe dan ook het antwoord was voor mij heel duidelijk. Dan zou ik of één van mijn zussen de steen schoonmaken en deze plek netjes houden. Haar terechte reactie was toen, ja maar jullie hebben het ook druk.
Later toen ze ziek werd ging ik geregeld de steen schoonmaken en vertelde dat dan ook aan haar, zo van ziet u wel wij zorgen wel dat we het graf netjes houden. En nu ze begin dit jaar overleden is en er niet meer is reinig ik met alle liefde de steen, niet op een vaste maand of vaste dag, maar gewoon wanneer ik haar mis.
"Wat als ik dit niet meer kan doen" dat zijn haar woorden die mij aan het denken hebben gezet. Want zoals mijn moeder zijn er natuurlijk veel meer mensen. Die om wat voor reden niet naar de herdenkingsplaats van hun geliefde kunnen. Dit kan zijn omdat je ziek bent of slecht ter been, de kinderen te druk zijn en je hen niet nog meer wilt belasten of om wat voor reden dan ook.
Daarom kwam ik met het idee om deze
zorg over te nemen en heb dit beschreven in de vorm van een
'arrangement' .